**************************************************************
“หมดกันชีวิตวัยหนุ่ม”
” 555”
“ มันเกิดมาแล้วแก่เลย “
”555”
*************************************************
“จ่าเถียร” คือฉายาของรุ่นพี่ท่านหนึ่งที่เราเรียกกันจนติดปาก
.
.
.
หัวค่ำวันหนึ่ง
ผมกลับออกมาจากชมรมรักบี้ เข้าหอมาด้วยชุดนักศึกษากางเกงสแลคสีดำปกติ
.
เหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงรุ่นพี่คนหนึ่งนั่งคุยเสียงดังอยู่ในห้อง A16,ห้องรับแขก
.
คุณพระ
ภาพที่ผมเห็นผ่านประตูห้อง A16,ห้องรับแขกที่เปิดอยู่ คือ
.
ผมเห็น
จ่าเถียร นั่งขัดสมาธิหลังตรง…ขวางอยู่หน้าประตูห้อง A16,ห้องรับแขก
ที่เปิดอยู่
คุยเสียงดัง เฮฮา เอิร์กอาร์กกับรุ่นน้องที่เป็นสมาชิกห้องA16,ห้องรับแขก
อีก 2-3คน
ทุกคนนั่งล้อมวงเหล้าแม่โขงและกับแกล้ม 2-3 อย่าง
อาทิ เกาเหลา ลาบ น้ำตก บะหมี่หมูแดง
พร้อมแก้วเหล้าอีก 2-3ใบบนกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ปูรองอยู่
ผมเห็นละ
ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวมาแจม
.
.
ผมมาแล้ว
.
เสียงยังดังไม่ลดละ
เสียงชัดที่สุด คือ
เสียงจ่า
กล่าวว่า
“กูว่า คำด่าที่หยาบคายที่สุดสำหรับกู คือคำว่า
“ … เสถียร…”(ชื่อจริงของจ่าคือ นายเสถียร นามสกุลมิอาจเปิดเผย)
555
“เอ้าชนแก้ว”
น้องๆรับชนแก้วด้วย
“เฮ้”
แล้วดื่ม
.
เมื่อผมไปยืนที่หน้าประตูห้องA16,ห้องรับแขก
ทุกคนในวงเหล้ามองมา
“จ่า”…มองมา
“มาๆ หมอนั่งลง 555” จ่าเอ่ยขึ้นกับผม
จากนั้น พื้นที่ในวงจะเปิดกว้างให้ผมพอนั่ง หนึ่งที่พอดีเปะ
ไม่รอช้า
ไม่ให้เสียน้ำใจ
ผมนั่งลง
แล้วดื่ม
พอซักพัก
กับแกล้มใกล้จะหมดละ ผมชักอยากจะกลับห้องขึ้นมาทันใด
พักใหญ่ๆจ่าจึงลากลับ
.
.
.
ยัง ๆ ๆ
จ่ายังไม่ลากลับ ต้องต่อด้วยวงไพ่ดัมมี่ก่อน
อันดับต่อจากนี้
วงเหล้าถูกเคลื่อนเก็บหายไป
เสื่่อถูกปูลงบนพื้นห้องแทนกระดาษหนังสือพิมพ์
.
กระดาษหนังสือพิมพ์ถูกนำออกไป
พื้นที่ถูกเช็ดแห้งด้วยไม้ถูพื้นและผ้าขี้ริ้วเก่าๆจนพื้นแห้งสนิท
เสื่อมาปู
ผ้าห่มจะปูทับเสื่ออีกชั้น เพื่อเป็นพื้นที่สำหรับแจกไพ่
.
โอกาสนี้ผมควรลากลับห้องดีฝ่า
ออกกำลังกายจนล้าแล้ว ล้าอีก..กับชมรมรักบี้มาเมื่อตอนเย็นแล้ว
ต้องรีบกลับห้องมาพักผ่อน
.
3 ชั่วโมงผ่านไป
ผมกลับมาที่ห้องA16,ห้องรับแขก อีกครั้ง
ผมยิงคำถามไปก่อน
“ได้คนตีโง่หรือยัง? กูหิวแล้ว ”
“ยังๆ รอหน่อย หมอ”เสียงในวงไพ่ตอบกลับผมมา
รออีกไม่นาน
ได้คนแพ้ 1 นาย จำไม่ได้ว่าแน่ใคร
หลงตีโง่ หรือได้แต้มต่ำที่สุดในเกมดัมมี่นี้
ต้องรับหน้าที่ปั่นจักรยานไปตลาดหัวตะเข้เพื่อซื้อข้าวราดแกงกลับมาที่หอ
.
ผมกินข้าวราดแกงเนื้อแล้วหนังท้องตึงหนังตาหย่อน
จากนี้
ผมหลับสบายเลย
.
จ่าเถียรไม่ได้มาที่ห้อง A16,ห้องรับแขก ทุกวัน
นานๆมาที
1-3 อาทิตย์จะมาซักครั้งหนึ่ง
โดยเฉพาะในวันที่เล่นบอลตอนเย็นกัน
แต่ถ้าช่วงไหนที่เตะบอลโกหนูสนามบาสตอนเย็นบ่อยๆติดกันหลายวัน
…จ่าจะเข้ามาบ่อยหน่อย
ไม่มีอะไรซับซ้อน
บางทีจ่าและคนในห้องรับแขกA16 จะเอามุกติดปากของผมไปแซวเล่นบ้างในวงเหล้าระหว่างสนทนา
ไอ้หมอมันบอก
“หมดกันชีวิตวัยหนุ่ม”
” 555”
“ มันเกิดมาแล้วแก่เลย “
”555”
.
หลังจากเรียนจบทำงานได้ราว2-3ปีผมได้บังเอิญไปพบ”จ่า”บนรถไฟฟ้า BTSแถวๆราชเทวี จ่ากำลังยิงมุก ฮาๆกับเพื่อนร่วมงานอยู่ในรถไฟฟ้า BTS
เสียงคุ้นๆจึงเข้าไปทัก
ได้นามบัตรมา
จ่าทำงานเป็นวิศวกรของ BTS
+++ช่วยโปรโมท รถไฟฟ้ามาหานะเธอ ซะเลย+++++++++++++++
ภายหลังเปลี่ยนงานไปทำที่อื่นแล้ว
ยังจำมุกติดปากของจ่าได้อยู่เลย
“คำว่า”เสถียร” คือคำด่าที่กูถือว่าเป็นคำด่าที่หยาบคายที่สุด..5555”
(ชื่อจริงของจ่าคือ นายเสถียร นามสกุลอะไรซักอย่าง)
“คำว่า”เสถียร” คือคำด่าที่กูถือว่าเป็นคำด่าที่หยาบคายที่สุด..5555”
”เหอ เฮอ 5555”
”เอ้าดื่ม ”
.
.
ยัง
จ่ายังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้นะครับ
ตื่นเช้ามาผมต้องไปสำรวจห้องรับแขกA16อีกทีว่าตื่นกันหรือยัง
ส่วนใหญ่มักจะตื่นกันแล้ว
รอคิวกันอาบน้ำแต่งตัวกันอยู่
ผมออกไปก่อนเสมอ
ชอบไปถึงคณะเช้าๆ
กินข้าวเช้า
การกินข้าวเช้าคือปัจจัยสำคัญที่ทำให้ระบบเผาผลาญของผมดีมาก
กินเท่าไรก็ไม่อ้วน
เพื่อนๆผู้หญิงในรุ่นต่างอิจฉาข้อนี้ของผมมาก
.
“เห็นกินมากตลอด แต่ไม่เคยดูอ้วนขึ้นเลย”
.
.
เสร็จจากมื้อเช้า
หากยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน
ผมจะไปนั่งที่ม้าหินตรง ”หน้าสปอร์ต”
ที่อยู่เยื้องๆสโมสรนักศึกษา
อย่างเป็น Routine
มันคือวิถีชีวิต “Way OF LIFE”
ตอบคำถามที่ว่า
พวกหน้าสปอร์ต ทำไมถึงเรียกรุ่นพี่ท่านนี้ว่า “จ่า”
“จ่าเถียร” เคยมีวีรกรรมว่า
แกเคยเป็นผู้นำพาเพื่อนๆไปแอบดูอะไรซักอย่าง
ผมจำไม่ได้แล้วว่า ไปแอบดูอะไร
จำไม่ได้…ดีฝ่า..
เกรงจะมีผลกับหน้าที่การงานของจ่า
จากนั้นมา
ด้วยความที่เป็นผู้นำกลุ่มไปสร้างวีรกรรมนี้
“แอบดู”
เพื่อนๆจึงให้ฉายาแกว่า “จ่าเสถียร”หรือ “จ่าเถียร”
แต่ผมและพวกหน้าสปอร์ต
ชอบเรียกสั้นๆว่า
“จ่า”(เฉยๆ)
มากกว่า