***************************************
“พี่พูดตรงๆเลยนะ
ไอ้เรื่องละครเวทีอะไรพวกนี้เป็นอะไรที่พี่รับไม่ได้เลย”
น้องทำหน้าอ้าปากค้างพูดว่า
น้อง :” หา…….” แบบมีเสียงเล็ดลอดออกมาเบามาก
เสรียังคงพูดต่อไปอีกว่า
************************************
บ่ายวันหนึ่ง
ผม เสรี และใครอีกซักคนหนึ่งนั่งกันอยู่ที่บริเวณโต๊ะหินที่หน้าสปอร์ต
เพราะคาบนี้ว่างยังไม่มีเรียน ต้องมานั่งรอคาบเรียนถัดไป
เก้าอี้ทางซ้ายมือของเสรี มีที่ว่างอยู่ 2 ที่
ผมนั่งเก้าอี้ถัดไปจากเสรี
เรานั่งปล่อยอารมฌ์ ไปเรื่อยๆอย่างรอเวลา
.
….ไม่กี่นาทีถัดมา
มีน้องผู้หญิงปี 1 ผมสั้นคนหนึ่งเดินพาเพื่อนอีกคน
เข้ามานั่งครงที่ว่าง ที่ว่าง2ที่ตรงนั้น
หยิบชีทปึกหนึ่งขึ้นมาอ่าน
ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านทั้งปึก
คงตั้งใจจะอ่านแค่เพียงย่อหน้าเดียว
…..ไม่นานนัก……
น้องมองมาที่เพื่อนเสรี
น้อง : “พี่คะพี่มีบัตรดูละครเวทีของชม’ศิลป์หรือยังค่ะ ? “
เสรี : ” พี่พูดตรงๆเลยนะ
ไอ้เรื่องละครเวทีอะไรพวกนี้เป็นอะไรที่พี่รับไม่ได้เลย “
.
น้องทำหน้าอ้าปากค้างพูดว่า
น้อง :” หา…….” แบบมีเสียงเล็ดลอดออกมาเบามาก
เสรียังคงพูดอย่างหน้าตายต่อไปอีกว่า
เสรี :“มีแต่ความละครเข้าหากันหาความจริงใจไม่มี
หาความจรงใจอะไรไม่ได้เลย
พี่ชอบแต่ความจริงใจ”
.
เสรี : “บัตรใบล่ะเท่าไรครับ…?… “
น้อง:” ร้อยเดียวค่ะ”
ยัง… …เสรียังไม่หยุด
เสรึ:“มีแต่ความละครเข้าหากันหาความจริงใจไม่ได้
พี่ชอบแต่ความจริงใจ”
.
.
.
